...تا پروانه شدن

اگر در مملکتی هستی که تمامش تاریک است، این نشان می دهد که تو یک کبریت هم روشن نکرده ای.

نباید مساله را توجیه کنیم و بگوییم دیگران اقدام نکرده اند؛

که تو باید فرض کنی، کسی جز تو در این عالم نیست {تا اصلاحی صورت دهد}.

باید خود شروع کنی و هر مقدمه ای را که می خواهد فراهم نمایی.

وقتی اهداف دور را تکه تکه و ریز می کنی، زود به آنها می رسی.

ولی وقتی بخواهی قُلُمبه قلمبه کار کنی، اهداف نزدیک را هم از دست می دهی ومحروم می شوی…

تقدیر شب قدر فکر کردن به همین  نکته های مهم است.

ولی اگر همّ و غم من این باشد که خدا خانه و زندگی و کفش و کلاهی به من بدهد و پدر و مادرم را بیامرزد؛ این زندگی صالحِ مُصلح نیست…

جامعه ای که هر کس باید در آن «شب قدر» و «برنامه ریزی» داشته باشد تا «سَلَامٌ هِیَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ » را داشته باشد، در این جامعه دیگر نمی توان نشست و دست  روی دست گذاشت.

این تقدیر را از تک تک من و شما خواسته اند.

.

.

.

باید در «شب» طرح بریزی تا در طلوع فجر قدم برداری!

به خاطر همین است که لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ  می شود

علی صفایی/ اِخبات ص111